SEVGİ HER ŞEYİ ÇÖZER

Serin bir Eylül sabahı günün ilk ışıklarıyla ana ocağından ilk ayrılışımdı, yanımda çocuğum, eşim. Bir yanım buruk bir yanım heyecanlı vardık Palu’ya. Elazığ’ın küçük bir ilçesidir Palu. Bir vadiye konuşlanmış ve sıkışmışlık hissi veren içine kapanık bir ilçe. Yerleşme ve alışma faslından sonra Palu Lisesi’nde göreve başladım. Genelde orta yaşlı öğretmenler içinde çiçeği burnunda gencecik bir öğretmendim. Kendi yaş grubuma yakın öğrencilerimin oluşu beni biraz korkutuyor birazda endişelendiriyordu. Bu yüzden tecrübeli hocalarımın izlerini takip ediyor onlar gibi davranmaya çalışıyordum. Hepsinde ağır oturaklı bir o kadar da tükenmişlik hali vardı bir haftayı doldurmuş  yavaş yavaş alışmaya başlamıştım.

Ahmet isimli bir matematik hocamız vardı. “Sana bir hediyem var hoca hanım.’’ diye seslendi. Elinde marangoz yapımı bir sopa vardı. Bu görüntüye 1 haftadır aşina idim derslere ellerinde sopa ile girerlerdi. Onların alışkın olduğu ama benim elimde eğreti duran sopaya baktım, ’’al al böyle olur eğitim.’’ dedi. Neye teşekkür ettiğimi bilmeden teşekkür edip çıktım sopayla üst kata, girdim derse. Öğrenciler çok yadırgamadı. Ne de olsa alıştıkları bir görüntü idi. Eee nede olsa sopayı aldık hakkını vermek gerekirdi. Ödev kontrolü yapmaya başladım. Yapmayan öğrencileri dizdim tahtaya. Aç elini yavrum diyor her iki eline de vuruyor oturtuyordum. Kıyamadan vurduğumun farkında olan öğrenciler sırıtarak oturuyorlardı yerlerine. Sonuncu öğrenciye geldim. Açtığı eline vurdum sopayı, aç öbür elini de dedim. ’’Onu da buna vurun hocam’’ dedi. Dalga geçtiğini düşünerek sesimi yükselttim. Aç diyorum sana dedim. Öğrenci ısrarla ‘’onu da bu elime’’ diyordu. Benim vazgeçmeyeceğimi anlayınca arkasında duran elini kaldırıp açtığında başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Vurmayı umduğum avuç içi bilekten tamamen ters dönmüş, sakat elini bana uzatmış olan bir öğrenci vardı karşımda. Kalbimin bütün hücreleriyle acıdığını, sıkıştığını hissederken, kızgınlıktan değil mahcubiyetten kızaran yüzüme yaptığım işin saçmalığı şamar gibi patlamıştı. ben  bu halde olamamalıydım. Beni çekmeye çalıştıkları eğitim anlayışı da bu olmamalıydı. Yaptığımdan bin pişman halde aşağıya indim.

Ahmet Hocam öğretmenler odasındaydı. “Ne oldu hoca hanım bir sorun mu var? İyi görünmüyorsun.’’ dedi. Evet hocam sorun bu diyerek bana hediye (!) ettiği sopayı geri uzattım. Ben bu olmadan da yaparım bu işi, eğitimin sopası sevgi olmalı dedim. Sopayı alırken tabi ki tercih senin diyerek alıştıkları dilden konuşmaya devam ettiler. Yaşadığım bu olay benim öğretmenlik hayatımın bir nevi temel taşı olmuş ve ‘’sevgi dili’’ diye bir şeyin varlığını öğretmiştir bana. Ahmet Hocam’a kızmakla birlikte teşekkürü de borç bilirim. Bana hayatımın en temel taşı olan ‘’sevgi her şeyi çözer’’ mottosunu hediye ettiği için.

LOVE SOLVE EVERYTHING

It was the first time I left the home with the first light of the day on a cool September morning, my child and my husband with me. We arrived in Palu feeling sad and excited. Palu is a small district of Elazığ. It is an introverted town nestled in a valley causing people feel stuck. After settling and getting used to, I started working at Palu High School. I was a young teacher among generally middle-aged teachers. The fact that I had students close to my own age group scared me a little and worried me a little bit. That's why I was following the footsteps of my experienced teachers and trying to act like them. All of them had a heavy-seated state of exhaustion, and I was slowly getting used to the case after a week.

We had a math teacher named Ahmet. “I have a gift for you, teacher lady,” he called. He was holding a carpenter's stick. I was familiar with this image for a week, he used to attend classes with sticks in his hands. I looked at the stick that he was used to but which was makeshift in my hand, and said, "Here's how education works. " Not knowing what I was thanking for, I thanked him and went upstairs with a stick and entered the classroom. The students were not very surprised. After all, it was an image they were used to. Well, after all, we got the stick, we had to give it its due. I started doing homework checks. I lined up the students who didn't. I was  asking them to open their hands and I was hitting both hands with the stick in my hand and then let them sit. The students, who were aware of the fact that I had hit them reluctantly, were sitting in their seats, grinning. It was the last student’s turn. I hit the stick in his open hand, I said open the other hand. He said, "Hit the same hand, My Teacher ." Thinking he was kidding, I raised my voice. “ I order you to open your hand”, I screamed. The student insisted saying, "Hit the same hand, please!". When he realized that I would not give up, he raised his hand behind him and opened it, and then, the boiling water poured down on my head. There was a student in front of me who held out her crippled hand to me. The palm I was hoping to hit was completely overturned from the wrist. I felt my heart hurt and tighten with all its cells. The bullshit of my work exploded into my face, which was red with embarrassment, not anger. I shouldn't be like this. This should not have been the education mentality they were trying to attract me to. I went downstairs with thousands of regret for what I did.

Teacher Ahmet was in the teachers' room. “What happened, teacher, is there a problem? You don't look well.", he said.,” Yes, Sir, that's the problem” I replied, and handed back the stick he gave me as a gift (!). I said “I can do this job without it, the stick of education should be love.” While taking back the stick, he continued talking to his colleagues in the way they were used to, saying “Of course, that’s your choice.” This event that I have experienced has been a cornerstone in my teaching life and taught me the existence of such a thing as the "love language". Although I am angry with Teacher Ahmet, I would also like to thank him. For giving me the motto "love solves everything", the cornerstone of my life.