SOLITARY SOLITUDE

"..Ah, it's always like this.".

 I say, as I carefully placed an emptied cup of tea on the table.

My eyes were fixed on what I could see through the window of my living room: an incredibly heavy rain pouring down, a gray-ish sky, and my plain garden with nothing prettier than wilted flowers decorating it. It became a habitual thing, I suppose. There was nothing I had enough care for other than stare at the window, cook meals for myself, and occasionally walk around the front of the garden or the hallways of the mansion I've resided in for a good while now.

I have no one to talk to anymore, those people have all been taken away from me. I'm a very lonely lady, and it has been about ten years since I was.

I must be in my late thirties now. I'm never so sure, because it has been a while since I've lost count of those endless days in front of me. I do not own a calendar, nor do I own any electronics. But today's date doesn't concern me now, as I slowly await for something different to happen so my miserable life can finally change, that or death peacefully takes me away. It feels like years, decades, even centuries, yet nothing has ever changed. Truly, I am a miserable woman. Although, I've found it strange that sometimes, when I think of treating myself a cup of tea, the teapot was already boiling. Perhaps I'd simply forget that I prepared it myself. How clumsy of me.

"Would you like another cup of tea ?"

However, my deep thoughts cut short as I heard this unfamiliar, feminine voice. My head slowly turned to see where the voice came from, and there I saw a young woman holding my teapot. Upon meeting a stranger in my mansion, I get up in panic and quickly back away from her.

"Gah !! Wh-Where did you.. Get out of my house ! Right this instant !! O-Or else..!" I ordered between stutters. As much as I wanted to sound intimidating, the woman did not move a centimeter. Instead, she stared at me. Aah, that's right. I don't own a phone to call the police. I sold everything so pricey in the past, and did not wish to pay for those again.

"..Oh my, so she can see me." The unknown woman mumbled.

I didn't understand. Of course I could see her ! She is standing in front of me, holding a teapot! But.. what is she trying to say ? Is she some kind of ghost ? Hah, now that would be funny.. But, it could explain how she suddenly appeared in front of me. Or, did I not hear her footsteps ? Was I too careless to pay attention to my surroundings and the noise they could make ? Anyways, why is she here ?!

The woman giggled. "You look pale, hehehe.. Have I frightened your poor soul ?"

Pale..? I always look pale. Perhaps I am sick.

However, as I watch her leave so casually, I stand there, in the middle of the room, confused. The moment I decided to follow along to recieve clear answers for how she managed to enter my mansion while shouting for her, I hear a loud noise coming from upstairs. In worry, I started to run upstairs as fast as I could, and found the door leading to my deceased parents' bedrooms. At first, I was reluctant to the idea of opening their room, but it may be important, so I opened the door and looked around. It was so messy, everything was on the ground, and the window was open. I couldn't process the situation, it just happened so suddenly.

As I looked through the open window, I noticed a path of dirt leading a bit far away from the mansion. It caught my attention, so I decided to have a closer look.

Once I was outside of the estate and I followed the path, I stumble across three graves. On the rocks, there were the full names engraved on them.

"Mete Akagündüz" was my father, "Esra Sayan" was my mother, and my sister. My twin sister's name was "Miray Akagündüz". I miss them a lot, seeing those graves made me remember the sorrowful days I had after each death.

At this very moment, I once again heard the voice from earlier. It took me by surprise.

"Hello."

I quickly got up and faced the young woman.

"Pelin Akagündüz, was it your name ? Mine is Aysun. You seem like you are still grieving on your late family. It has been a veeery long while, have you not moved on yet ?" She asked, all while lightly smiling. The smile felt like a mischevious one, I did not appreciate it.

"..You-" Before I finished my sentence, I immediately stretched my arms to grab the woman's arms in frustration, but then, something unexpected happened.

My hands went through her arms.

I freezed in shock. How was this possible, and how did I just witness it happening ? Was she really a ghost ?

I slowly looked up to her in fear.

"..Miss Akagündüz, you should investigate this matter a bit more. Take a good look at the basement. Hehehe..."

Aysun left as I started to straighten my posture. I stood there for a brief minute before finally heading to my basement. This woman was strange, it worried me.

Once I came back to the estate, I headed to the basement, as Aysun suggested me to do. I searched everywhere, everywhere I could think of, but I only found old, damaged newspaper. I could barely read them. But then, I found another newspaper, and they seemed much less used, and I could read them perfectly. The old newspapers dated from 1900, and it talked about recent deaths of a fatal disease. It was the same disease that took my parents. I then looked at when the other newspaper dated from.

...2000.

A difference of a century ?!

The newspaper talked about some fashion trend , but it really wasn't important. What did was the year difference between the old and new newspapers.

Although, I may have missed something. After searching through the pages, I found out that there was a second death announcement, but it did not talk about the disease, it talked about a murder. I then laid my eyes on the picture of the victim, and my eyes widened of shock.

The victim in the picture looks exactly like me.

"Miray Akagündüz, 38 years old" is what was informed about the victim.

I would think to myself that this was my twin sister, but even she didn't look so similar.

Before I tried to reach to a conclusion, I heard the door open, and not even by looking back, I knew Aysun was behind. Nonetheless, I kept staring at the newspaper.

"Good for you, Miss Miray Akagündüz, you know it all now."

I wasn't able to respond.

"I am the owner of the house now, if you were wondering."

 

 

 

KİMSESİZ YALNIZLIK

"..Ah, hep böyle.". diyorum, dikkatlice boşaltılmış bir fincan çayı masaya koyarken.

Gözlerim oturma odamın penceresinden görebildiğim şeye sabitlendi: inanılmaz şiddetli yağan yağmur, grimsi bir gökyüzü ve solmuş çiçeklerden daha güzel hiçbir şeyi olmayan sade bahçem. Alışkanlık haline geldi herhalde. Pencereye bakmak, kendime yemek pişirmek ve ara sıra uzun süredir oturduğum köşkün bahçesini veya köşkünün koridorlarını dolaşmak dışında yeterince özen gösterdiğim hiçbir şey yoktu.

Artık konuşacak kimsem yok, o insanların hepsi benden alındı. Ben çok yalnız bir kadınım ve o zamandan bu yana yaklaşık on yıl geçti.

Şimdi otuzlu yaşlarımın sonlarında olmalıyım. Asla o kadar emin değilim, çünkü önümdeki o sonsuz günlerin sayısını kaybetmeyeli epey oldu. Ne bir takvimim ne de herhangi bir elektroniğim var. Ama bugünün tarihi beni ilgilendirmiyor, çünkü sefil hayatımın sonunda değişmesi için yavaş yavaş farklı bir şeyin olmasını bekliyorum, ya da ölüm beni barışçıl bir şekilde alıp götürecek. Yıllar, on yıllar, hatta yüzyıllar gibi geliyor, ama hiçbir şey değişmedi. Gerçekten, ben sefil bir kadınım. Gerçi bazen kendime bir bardak çay ısmarlamayı düşündüğümde demliğin çoktan kaynamış olmasını tuhaf bulmuştum. Belki de kendim hazırladığımı unuturum. Ne kadar beceriksizim.

"Bir bardak daha çay ister misin?"

Ancak bu yabancı, kadınsı sesi duyunca derin düşüncelerim kısa kesildi. Sesin nereden geldiğini görmek için yavaşça başım çevirdim ve orada çaydanlığımı tutan genç bir kadın gördüm. Konağımda bir yabancıyla karşılaştığımda panikle ayağa kalktım ve hızla ondan uzaklaştım.

"Aaah !! N-Neredesin.. Evimden defol ! Hemen şimdi!! O-Yoksa..!" Kekemeler arasında sipariş verdim. Ne kadar korkutucu görünmek istesem de kadın bir santimetre kıpırdamadı. Bunun yerine bana baktı. Doğru. Polisi aramak için telefonum yok. Geçmişte çok pahalı olan her şeyi sattım ve bir daha ödemek istemedim.

"..Aman tanrım, beni görebilsin." Bilinmeyen kadın mırıldandı.

Anlamadım. Elbette onu görebilirdim! Önümde duruyor, elinde bir çaydanlık! Ama, ne demeye çalışıyor? O bir tür hayalet mi? Hah, şimdi bu komik olurdu. Ama bu onun nasıl birdenbire önüme çıktığını açıklayabilirdi. Yoksa ayak seslerini duymadım mı? Çevreme ve çıkarabilecekleri gürültüye dikkat edemeyecek kadar dikkatsiz miydim? Her neyse, o neden burada?!

Kadın kıkırdadı. "Solgun görünüyorsun, hehehe.. Zavallı ruhunu korkuttum mu?"

Solgun..? Ben her zaman solgun görünüyorum. Belki hastayım.

Ancak, onun gelişigüzel gidişini izlerken, orada, odanın ortasında kafam karışmış halde duruyorum. Onun için bağırarak konağıma nasıl girdiğine dair net cevaplar almak için peşinden gitmeye karar verdiğim anda, yukarıdan gelen yüksek bir ses duydum. Endişe içinde, olabildiğince hızlı bir şekilde yukarı koşmaya başladım ve ölen ebeveynlerimin yatak odalarına açılan kapıyı buldum. İlk başta, odalarını açma fikrine isteksizdim ama önemli olabilir, bu yüzden kapıyı açtım ve etrafa baktım. Çok dağınıktı, her şey yerdeydi ve pencere açıktı. Durumu algılayamadım, birdenbire oldu.

Açık pencereden baktığımda, konaktan biraz uzağa giden bir toprak yolu fark ettim. Dikkatimi çekti, bu yüzden daha yakından bakmaya karar verdim.

Malikanenin dışına çıkıp yolu takip ettiğimde üç mezara rastladım. Kayaların üzerinde, üzerlerine tam isimler kazınmıştı.

"Mete Akagündüz" babamdı, "Esra Sayan" annemdi, kız kardeşim... İkiz kardeşimin adı "Miray Akagündüz" idi. Onları çok özlüyorum, o mezarları görmek bana her ölümden sonra yaşadığım acılı günleri hatırlattı.

Tam bu sırada az önceki sesi bir kez daha duydum. Beni şaşırttı.

"Merhaba."

Hızla ayağa kalktım ve genç kadınla yüz yüze geldim.

"Pelin Akagündüz, senin adın mıydı? Benimki Aysun. Rahmetli ailene hala yas tutuyor gibisin. Uzun zaman oldu, hala taşınmadın mı?"  Hafifçe gülümserken sordu. Gülümseme yaramaz gibiydi, takdir etmedim.

"..Sen-" Cümlemi bitirmeden, hüsranla kadının kollarını tutmak için hemen kollarımı uzattım ama sonra beklenmedik bir şey oldu.

Ellerim onun kollarından geçti.

Şokla donup kaldım. Bu nasıl mümkün oldu ve ben bunun gerçekleştiğine nasıl tanık oldum? O gerçekten bir hayalet miydi?

Korkuyla yavaşça ona baktım.

"..Akagündüz Hanım bu konuyu biraz daha araştırmalısınız. Bodruma iyi bakın. Hehehe..."

Ben duruşumu düzeltmeye başlayınca Aysun gitti. Sonunda bodrumuma gitmeden önce orada kısa bir süre durdum. Bu kadın tuhaftı, beni endişelendiriyordu.

Siteye geri döndüğümde Aysun'un önerdiği gibi bodrum katına indim. Aklıma gelen her yeri aradım ama sadece eski, yıpranmış gazete buldum. Onları zar zor okuyabildim. Ama sonra başka bir gazete buldum ve çok daha az kullanılmış gibiydiler ve onları mükemmel bir şekilde okuyabiliyordum. Eski gazeteler 1900 tarihliydi ve son zamanlarda ölümcül bir hastalığın ölümlerinden bahsediyordu. Annemle babamı da aynı hastalık kapmıştı. Sonra diğer gazetenin ne zaman çıktığına baktım.

...2000.

Bir asırlık fark mı?!

Gazete bir moda akımından bahsetti ama bu gerçekten önemli değildi. Eski ve yeni gazeteler arasındaki yıl farkına ne oldu?

Yine de, bir şeyi kaçırmış olabilirim. Sayfaları karıştırdıktan sonra ikinci bir ölüm ilanı olduğunu öğrendim ama hastalıktan bahsetmiyordu, cinayetten bahsediyordu. Daha sonra gözlerimi kurbanın resmine diktim ve gözlerim şoktan büyüdü.

Resimdeki kurban tam olarak bana benziyor.

Mağdur hakkında "Miray Akagündüz, 38 yaşında" bilgisi verildi.

Kendi kendime bunun ikiz kardeşim olduğunu düşünürdüm ama o bile o kadar benzemiyordu.

Bir sonuca varmaya çalışmadan kapının açıldığını duydum ve arkama bakmadan bile Aysun'un geride olduğunu anladım. Yine de gazeteye bakmaya devam ettim.

"Afiyet olsun Miray Akagündüz Hanım, artık her şeyi biliyorsunuz."

Cevap veremedim.

"Merak ediyorsan artık evin sahibi benim."

 

 

ECE ÖZGÜR

10/A

ÖZEL SAFA ALİ RIZA ÖZDERİCİ ANADOLU LİSESİ